Meble w stylu Art Deco – można je lubić za oryginalność, uniwersalny ponadczasowy charakter i funkcjonalność lub odwrotnie, nie przepadać za nimi przez ich masywność, często ciężką geometryczną formę i ubogość zdobień. Całej ‚prostocie’ stylu z pewnością jednak nie nie można zarzucić braku dekoracyjności samego forniru, którym pokrywane były meble. To właśnie wzorzystą okleinę – najczęściej orzechową – uznaje się za najważniejszy element dekoracyjny stylu z lat 30-tych. Doskonale dobrany i ułożony fornir, czesto składany z kilku liści, tak by na płaszczyźnie finezyjne usłojenie stworzyło oryginalny i niepowtarzalny wzór, w połączeniu z charakterystyczną dla okresu międzywojennego geometryczną (często zaobloną) formą, prezentuje się elegancko i szlachetnie. Najlepiej widać to na oryginalnie zachowanych stołach i stolikach, które często proste w swoich projektach, zachwycają właśnie pięknie wykończonym blatem. Dodatkowo jesli mebel taki przejdzie dobrą renowację i wzorzysty, ale przez lata spłowiały już fornir, po oczyszczeniu pokryty zostanie ładnie wypracowaną politurą szelakową, to uwydatni nam wtedy na nowo swój niepowtarzalny ciepły kolor i bogactwo swego szlachetnego usłojenia.
Tak jak ludwiki czy eklektyki znane są ze względu na swoją snycerkę, toczenia i krzywizny, tak sprzęty art decowskie zyskały szeroki uznanie właśnie dzięki prostym, geometrycznym kształtom i wzorzyście ułożonym fornirom. Warto więc kupując meble właśnie w tym stylu (czy te z lat 20/30-tych, czy już wykonane w latach powojennych) zwracać szczególną uwagę na oryginalną okleinę. Ta zachowana w dobrym stanie (z ew niewielkimi ubytkami) będzie niewątpliwie największą ozdobą mebla. Stary fornir jest niepowtarzalny zarówno pod względem oryginalnego usłojenia, jak i szlachetnego koloru. Przez lata oddziaływało na niego wiele innych czynników związanych z eksploatacją mebla (światło słoneczne, wilgotność powietrza itp.), postarzenie więc nowo położonej okleiny, nawet takiej z pięknie ułożonym usłojeniem, będzie dość trudne i nie odda nam w pełni naturalnego, wypracowanego przez lata uroku starej oryginalnej okleiny.
Artykuły powiązane
1. Fornir czeczotowy (czeczota)2. Fornir, obłóg i blind
3. Fornirowanie (teoria)
4. Szpachlowanie pyłem drzewnym
5. Uzupełnienie forniru (wstawka z okleiny)
6. Klej stolarski ‚perełka’
7. Rodzaje fornirów
8. Fornirowanie – etapy prac
9. Czeczota, czarny dąb i heban
Odnawianie mebli to piękna sztuka. My też uprawiamy podobną sztukę, przerabiamy stare drewno na wyjątkowe meble. Wręcz ekstremalne. http://www.zestaregodrewna.pl
Pozdrawiam
Proszę o wyjaśnienie – po namoczeniu fornir się wygina – która strona forniru jest do smarowania klejem, i czy tylko dociśnięcie płytą i ściśnięcie ściskami wystarczy aby fornir dobrze się trzymał – mam na myśli powierzchnię prawidłowo przygotowaną.
Pozdrawiam Dorota
Z reguły (bo nie zawsze, w zależności od układania forniru na powierzchni itd) jako prawą stronę traktujemy tą która sie wygnie do góry – czyli ‚wklęsła’ strona forniru idzie do klejonej płaszczyzny, dzięki czemu liść forniru nie bedzie miał tak dużej tendencji do powstawania/prężenia do góry. Posmarowany klejem i ułożony na powierzchni fornir dociskamy specjalnym zaoblonym klockiem do fornirowania tzw rajklocem, który pozwala usunąć powietrze spomiędzy forniru/płaszczyzny i wycisnąć nadmiar kleju. Po tej czynności można fornirowaną płaszczyznę docisnąć ściskami i klockami/płytą (łączenia forniru zaklejamy dodatkowo specjalną papierową taśmą do fornirowania, by na etapie schnięcia liście się nie porozchodziły), pamiętając jednak o tym, by fornir mógł oddychać a całość mogła swobodnie schnąć
Pozdrawiam,
Aneta