Szelak – to forma żywicy organicznej zwanej gumilaką wytwarzana przez owady żyjące w Tajlandii, Indiach, Indonezji i Wietnamie: owady zwane czerwcami (czerw lakowy Tachurdia lacca Kerr) odżywiają się sokiem wysysanym spod kory tropikalnych drzew (z rodziny Euphorbiaceae i ficusowatych) i produkują substancję (na zasadzie śliny) tworząc w ten sposób pancerzyki dla ochrony swoich larw i oblepiając w ten sposób całe gałęzie drzew na których żerują. Wypływająca przez nakłucie kory żywica krzepnie na powietrzu co razem z wydzieliną owadów lakowych tworzy szelak.

Stanisław Proszyk w „Technologia tworzyw drzewnych” tak opisuje szelak „…produkt oczyszczania i przerobu gumilaki… Ciecz wyciekająca z nakłutych roślin krzepnie na powietrzu, tworząc z wydzielinami mszyc i zalanymi owadami stwardniałe bryłki”.

Szelak zebrany z drzew wypłukuje się wodzie, oczyszcza ze zbędnych naturalnych zanieczyszczeń a następnie ogrzewa do płynnej postaci w formach/pojemnikach, z których po zastygnięciu się go skrusza/odpryskuje do formy płatków i bryłek.

 płatek szelaku bielonego

Szelak w wersji nieoczyszczonej jest więc w pierwszej formie żywiczną mieszanką szczątków owadów, kawałków kory i innych zanieczyszczeń, które zbierane i poddawane dalszej obróbce, m.in. oczyszczaniu i namaczaniu w wodzie by pozbyć się zbędnych substancji, tworzą w końcowej fazie formę cieniutkich płatków całkowicie rozpuszczalnych w alkoholu etylowym.

W zależności od rodzaju drzewa szelak i zawartości naturalnego barwnika zwanego erytrolakcyna, jest różnego zabarwienia, od blado żółtego do ciemno rubinowy.

 szelak bielony odwoskowiony, zaraza za nim szelak lemon i rubin

Żywica z wydzieliny czerwców wykorzystywana była też jako środek do produkcji lakierów i klejów. Szelakiem zabezpieczano również pyty gramofonowe, barwiono i usztywniano tkaniny (np w kapeluszach). Korzysta z niego przemysł farmaceutyczny, kosmetyczny i spożywczy.

Do produkcji politury stosowanej przy wykańczaniu powierzchni mebli używane są cztery podstawowe kolory szelaku, występujące w wersji czystej, pozbawionej nadmiaru naturalnego wosku tzw. szelak odwoskowiony lub naturalnej z woskiem tzw. szelak nieodwoskowiony.

Rodzaje szelaku z uwagi na ich barwę:

• sonne nazywany bielony* (praktycznie bezbarwny i najwyżej ceniony)
• lemon (żółty odcień)
• orange (ciemniejszy, pomarańczowy odcień – szelak najbardziej popularny)
• rubin ( rubinowo-bordowy odcień)

* w sklepach konserwatorskich można jeszcze spotkać szelak wybielony chlorem, który będzie miał najczystszą i najjaśniejszą barwę po rozpuszczeniu w alkoholu. 

*szelak indyjski rubin

*szelak indyjski orange nieodwoskowiony

*zbite grudki rożnych płatków szelaku

Politura szelakowa– to roztwór szelaku i czystego wysoko% alkoholu używany do wykańczania oraz konserwacji powierzchni drewnianych, tak zwanego politurowania. Dobrze położona politura stworzy finalnie na powierzchni mebla piękny i szlachetny wysoki połysk, nieporównywalny do nawet najlepszej klasy lakierów. Mimo, iż politura ma swój kolor to nie ma ona właściwości barwiących tak jak bejca czy wosk barwiący. Nakładana wielokrotnie wydobywa i podbija tylko naturalny kolor drewna oraz podkreśla jego usłojenie.

Politura szelakowa jest zaliczana do tak zwanych lakierów spirytusowych opartych na żywicach naturalnych rozpuszczanych w spirytusie (alkoholu etylowym / metylowym/ butylowym /izopropylowym). Pisząc o żywicach naturalnych mam na myśli np sandarak, damarę, mastyks, kalafonię, benzoes, kopal i wspomniany szelak.

W zależności od rodzaju drewna, ale także stylu mebla, politurę nakłada się etapami (koniecznie w odstępach czasowych) od kilkudziesięciu do nawet kilkuset cienkich warstw, przy czym warstwa jest określeniem bardzo umownym, bo jest to praktycznie niewidoczna i niepoliczalna mikrowarstwa. Liczy się podejścia i dni poświęcone na zapoliturowanie mebla. Nie przesadzone bywają jednak informacje, że dobrze zapoliturowany stary stylowy mebel może mieć położonych set warstw politury:)

Przyjmuje się, że ma jednolitego przepisu na sporządzenie politury czy też jasno i niezmiennie podanych proporcji ile wagowo płatków szelaku ma być rozpuszczonych w spirytusie. Ilu konserwatorów, tyle też technik:) Doświadczony stolarz czy politurownik przeważnie rozpuszcza szelak na oko. Zazwyczaj przyrządza się tzw. bazę, czyli mocną i gęstą politurą, z której później, poprzez dolewanie spirytusu, uzyskuje się odpowiednie do pracy stężenie roztworu (w zależności od etapu i sposobu polerowania, ale też i gatunku i rodzaju drewna). Najczęściej przy wykańczaniu mebla stolarze/politurownicy używają 2-3 stężeń politury. W zależności od rodzaju i barwy szelaku, możemy mieć politurę czystszą i pozbawioną wszelkich osadów tzw. politurę z szelaku odwoskiwionego oraz politurę z szelaku nieodwoskowionego (czyli z większą zawartością naturalnego wosku, miększą i mniej klarowną w barwie).

By jednak uporządkować wiedzę i przede wszystkim łatwiej nauczyć się politurować mebel na poszczególnych etapach przyjęło się 'matematyczne’ proporcje, którymi warto się moim zdaniem posiłkować (przepis na procentowe stężenia politury)

  *trzy kolory politury lemon/orange/ rubin

* politura w trakcie rozpuszczania (szelak indyjski orange odwoskowiony)

*Istniej też tak zwana politura nitrocelulozowa, która jest politurą szelakową z dodatkiem lakieru nitrocelulozowego (nitrolakieru). Tak zwana nitropolitura jest twardsza, trwalsza i odporniejsza na działanie wody czy innych niechcianych czynników. Może być stosowana do wykańczania mebli w wysokim połysku, ale też i w macie. Z uwagi jednak na swój skład jest już zaliczana do 'sztucznych’ lakierów a nie tych opartych na naturalnej recepturze i naturalnych składnikach. Była powszechnie stosowana do wykańczania i zabezpieczana mebli produkowanych po II wojnie św., choć w okresie międzywojennym też była już znana.