Tag: eklektyzm

Szyfoniera

Szyfoniera (od franc. chiffonnier) – to wysoki mebel skrzyniowy typu komoda* z licznymi szufladami umieszczonymi w jednym rzędzie jedna pod drugą. Szyfoniera miała na ogół siedem szuflad i służyła do przechowywania bielizny oraz kosztownych drobiazgów kobiecego ubioru przeznaczonych na każdy dzień tygodnia, stąd też potocznie nazywana jest 'tygodnicą’ lub 'siedmiodniówką’ (bywają też egzemplarze z sześcioma i pięcioma szufladami). W literaturze spotykam się też czasem z określeniem 'semoniera’.

SONY DSCSONY DSCSONY DSCSzyfoniera jako mebel pojawiła się we Francji w połowie XVIIIw., ale najbardziej popularna stała się w okresie Biedermeiera (I poł. XIXw.), kiedy to komody weszły na stałe do wyposażenia mieszczańskich sypialni. Dążenie do osiągnięcia komfortu, wygody i praktyczności było przewodnią myślą tworzenia mebli biedermeierowskich – komody były trzecim typem obowiązkowego sprzętu w domu, który miał rozwiązywać problemy z przechowywaniem rzeczy. Szło to w parze z dbałością o estetyczne walory mebla czego przykładem jest ich prosta, elegancka forma i zaopatrzenie właśnie w siedem szuflad, po jednej na każdy dzień tygodnia. Poza tym, wysokość szyfoniery (czy też popularnej w tym czasie sekretery) była 'przy okazji’ dostosowana do wzrostu człowieka, by komfort korzystanie z mebla był jeszcze lepszy:) W bogatszych wersjach szyfoniery górna szuflada bywała wysunięta do przodu (a czasem też i dolna), co powodowało zdynamizowanie całej formy. Tak zbudowana szyfoniera czy komoda będzie miała zawsze większą wartość i będzie wyżej ceniona.

SONY DSCSONY DSCSONY DSCSONY DSCW późniejszych stylach: francuskim Ludwiku Filipie i tzw. eklektyzmie (w Niemczech określanym epoką kajzerowską) szyfoniery nie były już tak modne jak w poprzedzającym je Biedermeierze, ich rolę w tym czasie przejęły bowiem modne szafki, vertika i pensjonarki. Mimo mniejszej popularności mebla w II połowie XIXw., na rynku antykwarycznym zachowanych jest właśnie najwięcej szyfonier w typie eklektycznym. W dwudziestowiecznych stylach mebel ten praktycznie już nie był wytwarzany, przez co jest już bardzo rzadko spotykany.

*Klasyczna komoda to mebel skrzyniowy z trzema lub czterema szufladami; pojawiła się na początku XVIII wieku, kiedy to zaczęła stopniowo zastępować skrzynie; istniały dwie odmiany komód wprowadzone przez francuskich ebenistów: małe dwuszufladowe na wysokich kanciastych nogach oraz trzy lub czteroszufladowe na niskich klockowatych podstawach.

SONY DSCRead the rest

czytaj dalej...

MEBLE NEORENESANSOWE epoki kajzerowskiej 1871-1914

Wydanie nienowe, ale jak dla mnie do tej pory niezastąpione jeśli chodzi o meble neorenesansowych, czyli tzw. popularne u nas 'eklektyki’. Książka obszernie i ciekawie przedstawia historię tego niemieckiego stylu z końca XIXw. oraz charakterystycznych dla okresu sprzętów. Bardzo dużo zdjęć oraz opisów przeznaczenia i konstrukcji samych mebli – bufetów, kredensów, bibliotek, biurek, niciaków (tak modnych właśnie w tym czasie), zegarów i innych dodatków. Jednym słowem porządne kompendium wiedzy. Mebli eklektycznych jest na naszym rynku wciąż sporo, warto więc sięgnąć po książkę i zapoznać się bliżej z tematem, zwłaszcza, że znajdziemy w niej także porządną dawkę porad odnośnie ich zakupu i oceny.

„MEBLE NEORENESANSOWE epoki kajzerowskiej 1871-1914″

aut. Rainer Haaff (przełożył Jan Łoziński)

Wyd. Zysk i S-ka, Poznań 2005

IMG_8054IMG_8055IMG_8056 IMG_8052-001Read the rest

czytaj dalej...

Witrynka neoklasycystyczna

Niedzielny prezent od siostry:) Witrynka neoklasycystyczna* pochodząca najpewniej z końca XIXw., o konstrukcji dębowej, przeszklona od frontu, trzydrzwiowa i jednokomorowa (przestrzeń w środku niepodzielona). Za drzwiczkami umieszczone są półki, których rozmieszczenie może być regulowane dzięki drabinkowym poprzeczkom. Wymiary: wys.145 cm, szer.90 cm, gł.38 cm. Górna część witrynki ozdobiona jest typowymi dla okresu klasycyzmu roślinnymi girlandami.

Girlanda to element w formie zamkniętego wieńca, upleciony z liści kwiatów i/lub owoców, udekorowany kokardami (tak jak w mojej witrynce) lub wstęgami i podwieszony w jednym lub kilku miejscach (coś na kształt okiennych zasłon). W meblarstwie najczęściej spotykana jest girlanda laurowa lub z liści dębu. Motyw dekoracyjny pochodzi z kultury i sztuki antycznej.

SONY DSC

SONY DSC

Mebelek uratowany został z wiejskiego wysypiska śmieci na Podlasiu… Prawdopodobnie, patrząc po śladach i wymiarach, nie był sprzętem samodzielnym i stanowił kiedyś element większej zabudowy kuchennej lub jadalnianej (może w jakimś szlacheckim dworku?). Mimo dość brudnego i zaniedbanego wyglądu witrynka zachowała się w dość dobrym stanie. Biała farba, którą pomalowane jest dębowe drewno, jest już na tyle wyschnięta i powycierana, że przy ew renowacji łatwo zostanie całkowicie wyszlifowana i usunięta. Bezdyskusyjnie najważniejsze i najcenniejsze w mebelku są przeszklone drzwiczki, w których wszystkie fazowane szybki, łącznie z niewielkimi, okrągłymi i też szlifowanymi, zachowały się oryginalne. To naprawdę duży plus, bo to właśnie szybki dodają witrynie całej klasy i uroku. Dorobienie nowych byłoby niewątpliwie niemałym kłopotem a do tego dość drogą inwestycją (min. 100zł sztuka). Szlify na tak małej powierzchni muszą być bowiem robione ręcznie, co w w czasach elektroniki i maszyn panujących w zakładach szklarskich, nie jest już takie oczywiste do wykonania. Poza tym nie każdy szklarz dysponuje takimi umiejętnościami (i chęciami).

SONY DSC

SONY DSCSONY DSCKoty1

Niewątpliwie witrynka ma w sobie potencjał, będzie zarówno pięknie wyglądała wykończona na nowo białą farbą i woskiem (tak jak pierwotnie), jak i w naturalnym kolorze drewna, pokryta tylko szlachetną politurą:) Pomysłów co do jej dalszej przyszłości mam już w tej chwili wiele… Zdecydowanie uwielbiam takie znaleziska:-)

*neoklasycyzm panował od połowy XIX wiek do lat 20-tych XX wieku (w czasie tzw. historyzmu/eklektyzmu) i nawiązywał do stylu antycznego (sztuki greckiej i rzymskiej) oraz klasycyzmu z I połowy XVIII wieku (wzornictwa renesansu i baroku).

  … Read the rest

czytaj dalej...

Kredens neorenesansowy

Kredens neorenesansowy z końca XIXw. (1880-1890), najprawdopodobniej wykonany we Francji (lub sąsiednich Niderlandach), w czasach tzw. historyzmu, kiedy to powracano i naśladowano dawne style. Kredens dwuczęściowy/dwukondygnacyjny, wykonany w całości z drewna dębowego, jedynie elementy konstrukcyjne typu plecy, denka szuflad z drewna brzozowego. Zachowany w oryginalnym, rustykalnym stanie.

  • otwarta, wysoka nastawa z dwiema półkami
  • podpory półek w formie maszkaronów z twarzami putt (potocznie zwanych amorkami)
  • nastawa ze zdejmowanym, ornamentowym górnym zwieńczeniem
  • podstawa kredensu dwudrzwiowa, jednoprzestrzenna, z jedną półką w środku i parą szuflad pod blatem
  • całość bardzo bogato dekorowana płaskorzeźbionymi elementami zdobniczymi połączona z drugiej strony z rustykalną prostotą
  • drzwiczki wykonane w konstrukcji ramowo – płycinowej, ozdobione w środkowej części rozetami i maszkaronami z głowami fantastycznych zwierząt
  • snycerka na całym meblu zdobiona motywami roślinnymi i dekorowana liśćmi akantu, plecionką, guzami, rozetami
  • boki szafki ujęte dwoma pilastrami z popiersiami mężczyzn (tzw. Hermy)
  • okucia oryginalne, stalowe, niekompletne
  • wysokość z koroną 2,60 m, szerokość 150, cm, gł. max. 60 cm

***

W XIX-wiecznej Europie mebel typu kredens był bardzo popularnym i ważnym elementem wyposażenia wnętrz. Pod koniec stulecia znajdował się już obowiązkowo niemal w każdym domu: w wersji wiejskiej jako mebel w głównej izbie, w miejskiej jako integralna część kuchni lub ozdobny sprzęt jadalni.

kredens neorenesansowy z II poł. XIXw.zdjecie(13)-001zdjecie(10)-002

ozdobione płaskorzeźbami drzwiczki podstawy kredensu

pilastry w formie postaci mężczyzn

nastawa z dwiema półkami

podpora półki z maszkaronem z twarzą putta

maszkaron o twarzy puttamaszkarony w formie fantastycznych zwierzątRead the rest

czytaj dalej...

Rekonstrukcja zniszczonego blatu

Doskonały przykład jak nawet bardzo zniszczony blat można zrekonstruować.

Rozkładany stół w stylu eklektycznym z końca XIXw. w okleinie dębowej (blat i cargi) i drewnie dębowym (nogi i krzyżak). Blat stołu z dekoracyjnie ułożonym fornirem w ramkę, tzw. fryzem, ale niestety dość mocno zniszczony, z licznymi odparzeniami i ubytkami forniru. Co w takiej sytuacji?

Można poddać go bardzo gruntownej renowacji, próbować uzupełnić braki, porobić wstawki i podkleić bardzo licznie powstałe kisznery (czyli pęcherzyki z podniesionym fornirem), ale gwarancji co do pozytywnego efektu z pewnością nie będziemy mieli, bo pod bejcą, woskiem czy politurą uwidocznią się duże okaleczenia stołu. Nowe wstawki forniru – nawet dokładnie ułożone i dobrane pod kontem usłojenia – nie wpasują się idealnie i będą się wyróżniać.

Jeśli mebel nie jest obiektem muzealnym, nie przedstawia wartości historycznych, nie jest zdobiony intarsjami czy inkrustacjami (a w tym przypadku tak właśnie jest), a do tego jest wykonany z klasycznej okleiny dębowej (nie ze szlachetnego gatunku drewna typu mahoń, palisander czy heban), to nie ma sensu ratować bardzo zniszczonych fragmentów. Koszta wykonania całego elementu od nowa będą podobne do kosztów roboczogodzin jakie konserwator musiałby poświęć na reperowanie sprzętu. Nawet wiekowy mebel, zwłaszcza jadalniany stół, ma być sprzętem praktycznym, dlatego też lepiej jest zrobić cały blat od nowa i mieć gwarancję jego stabilności i funkcjonalności. Warunkiem fachowej renowacji mebla musi być jednak odwzorowanie blatu 1:1 z oryginałem. Finalnie stół (czy jakikolwiek inny mebel) musi mieć zachowany taki sam kształt, wymiar, oblistwowanie a przede wszystkim układ forniru na blacie, jak przed konserwacją. Oczywiście, zawsze jest lepiej gdy nasz mebel nie będzie nosił śladów współczesnych rekonstrukcji, ale w sytuacji gdy chcemy ratować nasz bardzo zniszczony 'zabytek’ wymiana większych elementów będzie niezbędna. Warto robić to przy pomocy profesjonalistów od renowacji mebli, w innym przypadku wiekowy mebel nie będzie niczym innym jak zniszczonym i bezwartościowym gratem.

Read the rest

czytaj dalej...

Renowacja fotela eklektycznego cz.1

Tym razem renowacji poddajemy fotel eklektyczny – klasyczny model z epoki kajzerowskiej, pochodzący z Niemiec z lat 1880-1890, ozdobiony charakterystyczną muszlą i kolumienkami, wykonany z litego orzecha (fragmentami fornirowany okleiną orzechową). Konstrukcja mebla kompletna, zachowana w oryginalnym stanie (brak jedynie mosiężnych kółek montowanych w przednich nogach). Tkanina obiciowa wtórna, środek zachowany jednak oryginalnie z konstrukcją na sprężynach i końskim włosiu.

 

Read the rest

czytaj dalej...

Fotelik eklektyczny po renowacji

Wracam do tematu oryginalnego fotelika eklektycznego, którego renowacja właśnie się zakończyła. Mebelek wygląda rewelacyjnie! Mimo dość dużych uszkodzeń drewna i kompletnie zniszczonej tapicerki wynikającej z wieku mebla, udało się odzyskać właściwy wygląd i kształt. Dzięki gruntownej i kompleksowej renowacji obecnie prezentuje się jak nowy. Drewno zostało poklejone oraz wzmocnione, wyczyszczone i na koniec pokryte nową warstwą politury szelakowej. Starą i zniszczoną tapicerkę zastąpiła nowa, obszywana wg starej technologi poduszka na sprężynach, pokryta welurową tkaniną w kolorze ciepłej zieleni. Ze względów praktycznych zrezygnowano z kółek przy nogach.

Mebelek, który liczy przeszło sto lat, odzyskał swój urok i blask by na nowo służyć kolejnym młodym pokoleniom;-)

* wygląd fotelika obecnie, po pełnej i gruntownej renowacji

fotelik eklektyczny po renowacji

fotelik eklektyczny po pełnej renowacji stolarskiej i tapicerskiej

* stan z przed paru tygodni, mebelek jeszcze przed renowacją

Read the rest

czytaj dalej...

Gondolka

Jeden z moich ostatnich wyrobów – gondolka, zwana zamiennie napoleonką lub siedziskiem podokiennym. Mebelek kiedyś spotykany dość często, popularny na przełomie XVIII i XIX wieku oraz przez cały wiek XIX do lat międzywojennych wieku XX. Delikatna forma i konstrukcja tego małego mebla do siedzenia sprawiła, że częściej ulegał on zniszczeniom, podobnie zresztą jak wiele innych niedużych gabarytowo sprzętów np. niciaki, stąd też coraz rzadziej możemy je spotkać na antykwarycznym rynku (te najliczniej zachowane pochodzą ze Skandynawii gdzie modne i wytwarzane były jeszcze do lat 60-tych XX.).

Pierwotnie gondolka ustawiana była najczęściej w holu obok trema czy konsoli, w sypialni przy łóżku czy łazience jak jako pomocnicze siedzisko. Pełniła też funkcję stołka do pianina czy fortepianu.

Gondolka jest siedziskiem przeznaczonym dla jednej osoby. Boczne podpory i nogi tworzą zazwyczaj płynną, esowatą linię wywiniętą na zewnątrz. Charakterystyczną cechą tego mebla jest brak oparcia. Siedzisko w gondolce (zazwyczaj trochę szersze niż w klasycznym krześle) jest przeważnie tapicerowane, niekiedy bywa wyplatane rattanem. W uboższych wersjach jest niewyściełane, zbudowane z samego drewna.

gondolka eklektyczna z pocz.XXw.*gondolka z przełomu XIX/XX w., historyzująca czyli w tzw. stylu eklektycznym, drewno i okleina brzoza złocista, konstrukcja sosna, siedzisko pokryte gobelinową tkaniną (wtórne), reszta mebla w oryginalnym stanie zachowania. Cena mebla ok 600zł.
gondolka eklektyczna

*gondolka z okresu międzywojennego (lata 20-te XXw.), drewno dębowe, nawiązująca do secesji

gondolka dębowa

Read the rest

czytaj dalej...

Fotelik eklektyczny (przed renowacją)

Spotkałam parę dni temu bardzo ciekawy i nietypowy egzemplarz. Forma typowo eklektyczna. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że jest to klasyczne krzesło z podciętymi przez kogoś nogami. Proporcje jednak trochę dziwne i nietypowe, do tego nie ma śladów po skracanej wysokości. Po dokładniejszych oględzinach doszłam do wniosku, że jest to jednak oryginalny fotelik dla dziecka. Mebel tym bardziej ciekawy, że spotykany niezbyt często. Patrząc na stan drewna i tapicerki oraz sposób wykonania, wnioskuję, że powstał pod koniec XIX w.. Jak na tamte lata z pewnością nie było to klasyczne dziecięce siedzisko spotykane w większości domów. Jego cena też raczej nie była niska. Podejrzewam, że został zrobiony na specjalne zamówienie (może dla wnuka lub wnuczki przez dziadka stolarza). Wykonany z masywu orzechowego z toczonymi nogami, ozdobną galeryjką i rzeźbieniami w oparciu oraz z siedziskiem na sprężynach, pokrytym dobrej jakości tkaniną, był niewątpliwie mebelkiem luksusowym, na który mogli sobie pozwolić tylko zamożniejsi ludzie. Zawsze mnie cieszy, gdy tak nietypowe przedmioty przetrwają do naszych czasów a fotelik jakby nie było ma już dobrze ponad 100 lat. Jakie były jego losy przez te wszystkie dziesięciolecia, w jakich domach 'bywał’ i kto z niego korzystał, tego niestety już się nie dowiem… Jednak już sam fakt spotkania takiego sprzętu (i poniekąd możliwości wpływu na jego dalszy los), sprawia mi ogromną satysfakcję. Obecnie fotelik jest w dość kiepskim stanie, wymaga gruntownej i kompleksowej renowacji, zarówno stolarskiej jak i tapicerskiej. Po niej jednak z pewnością odzyska swój dawny urok i wdzięk. Tym bardziej, że jako prezent ma niedługo trafić do bardzo młodego mężczyzny, dopiero co rozpoczynającego swoje życiowe obcowanie z antycznymi meblami… 😉

fotelik przed renowacjąfotelik przed renowacją (zdj.2)fotelik przed renowacją (zdj.3)Read the rest

czytaj dalej...

Niciak

Mebel, zdrobniale nazywany niciakiem, to niewielkich rozmiarów stolik przeznaczony do robótek ręcznych. Projekt mebla narodził się najprawdopodobniej na przełomie XVII i XVIII w. w Anglii.

Bardzo modny w XIX w., występujący niemal we wszystkich formach, najczęściej w stylu biedermeierowskim, ludwikowskim lub eklektycznym. Typowo kobiecy mebel. Stosunkowo drogi i luksusowy, zwłaszcza w połączeniu ze stolikiem do gier lub pisania (model bardzo rzadko spotykany na współczesnym rynku antykwarycznym). Przeznaczony głównie do salonów i pokojów damskich – buduarów (ustawiany pod ścianą lub przy oknie), z możliwością przenoszenia w inne części domu. Dekoracyjny i funkcjonalny. Charakterystycznym elementem niciaka jest ozdobny, uchylny blat  i szuflada (najczęściej jedna lub dwie) z licznymi przegródkami oraz schowkami na przybory do szycia, często też z poduszeczką na igły. Dolna część stolika jest różna w zależności od stylu wykonania: kolumna prosta, graniasta lub w kształcie liry u biedermeiera, rzeźbiona z trójnogiem u Ludwika Filipa, toczona i profilowana z tralkowatymi łączynami w eklektyzmie.

Niciaki wykonywano z różnych szlachetnych gatunków drewna, najczęściej z finezyjnie ułożonym fornirem na blacie. W zależności od czasu i stylu był to palisander, mahoń, orzech, jesion, czereśnia lub brzoza.

Obecnie coraz trudniej znaleźć w pełni oryginalny dziewiętnastowieczny okaz. Z uwagi na delikatną formę i niewielkie rozmiary niciaki najczęściej ulegały zniszczeniom, stąd też zachowało się ich niewiele. Czasem na różnego rodzaju targach staroci widuję wiekowe, choć zazwyczaj niekompletne już egzemplarze, wymagające gruntownej renowacji. Niekiedy są to składaki z elementami dobieranymi od innych mebli np. nogą lub oskrzynią, które na pierwszy rzut oka uchodzą za oryginały. Sporadycznie też stoliki do robótek pojawiają się na aukcjach, osiągając zazwyczaj dość wysoką cenę w porównaniu do innych, większych gabarytowo mebli. W zależności od wieku, stylu i stanu zachowania niciaki wyceniane są od ok 1 tyś. zł wzwyż. Inne spotykane, to już najczęściej stoliki z I poł. XX w., dużo skromniejsze i prostsze w wykonaniu niż te z epoki.

1. niciak w stylu Ludwik Filip z II poł. XIXw., kraj pochodzenia Polska, okleina mahoń piramida, konstrukcja sosna; stan przed renowacją

niciak Ludwik Filip

2. niciak Biedermeier z 1837 r., sygnowany, kraj pochodzenia Dania – Kopenhaga, okleina i drewno mahoń, konstrukcja sosna; oryginalny stan zachowaniaNiciak Biedermeier z 1837 roku

3. niciak w stylu tzw. 'późny Biedermeier’ z I poł. XIXw., kraj pochodzenia Niemcy, drewno jesion; stan po renowacji

4. niciak eklektyczny z pocz. XXw. , kraj pochodzenia Niemcy/Austria?, drewno i okleina orzech, konstrukcja sosna/brzoza; stan po renowacji

5. niciak eklektyczny z koń. XIX w., kraj pochodzenia Niemcy, drewno i okleina orzech, konstrukcja brzoza; stan po renowacji

niciak eklektycznyRead the rest

czytaj dalej...