Biedermeier, czyli „zacny Pan Meier” (z połączenia słów bieder-zacny i popularnego niem. nazwiska Meier), narodził się w krajach niemieckojęzycznych jako alternatywa dla bogatego, francuskiego empiru. Panował w latach 1815-1848 praktycznie we wszystkich krajach Europy Środkowej i Wschodniej, także w Rosji i Skandynawii*. Głównymi ośrodkami rozwoju biedermeieru były Berlin i Wiedeń. Styl o typowo mieszczańskim charakterze, ale wykorzystywany również przy wyposażeniu wnętrz arystokratycznych pałaców jaki i szlacheckich dworków. Doskonale odzwierciedlał sytuację polityczną i przemiany społeczne z pierwszej połowy XIX w. (od Kongresu Wiedeńskiego po Wiosnę Ludów). Prosty i funkcjonalny, ze skromnym wzornictwem, bez nadmiaru dekoracji i dążeń do przepychu, a przy tym bardzo elegancki. Wyraźnie nacechowany romantyczną filozofią, ale zdecydowanie bardziej praktyczny i użytkowy. Przede wszystkim dopasowany do potrzeb człowieka. Czerpiący z minionych epok wiele inspiracji (zwłaszcza z antyku), ale nie uciekający się od powtarzania wzorców. Styl, który bardzo wyraźnie zbliżył przeciętnego człowieka do sztuki (zarezerwowanej do tej pory wyłącznie dla wyższych klas społecznych) i umożliwił mu życie w stylowych i gustownych wnętrzach.

Formy mebli biedermeierowskich były spójne i harmonijne. Bardzo starannie zaprojektowane i dokładnie wykonane. Cechowały je proste, nieskomplikowane kształty**. Do ich wyrobu używano szlachetnych gatunków drewna, eksponując naturalne piękno i kolorystykę usłojenia, głównie przy użyciu forniru (mahoń, orzech, czereśnia, brzoza czeczotka, jesion). Dekoracje były bardzo delikatne: skromna snycerka, intarsja żyłkowa, okucia z kości, złoconego brązu lub mosiądzu. Ozdobą była sama forma mebla i drewno z którego został wykonany. Najbardziej popularnymi sprzętami były te tworzące wystrój salonu (głównego miejsca spotkań domowników i ich gości): kanapy (i inne siedziska typu fotele, krzesła, gondolki), stoły, witryny, komody oraz sekretery. Obowiązkowy był również niciak, niewielki stoliczek do robótek ręcznych Pani domu.

Uniwersalny charakter (możliwość łączenia z innymi stylami np.secesją lub art deco) oraz elegancka forma mebli biedermeierowskich została doceniona również we współczesnych czasach. Kojarzone z prostym i funkcjonalnym, a zarazem bardzo prestiżowym wystrojem, stały się na nowo bardzo modne i poszukiwane. Będąc oryginalną ozdobą naszych wnętrz, są przy okazji doskonałą lokatą kapitału.

* meble z końca lat 40-tych XIXw. określa się mianem’ 'późnego biedermeieru’ , natomiast te powstałe na przełomie XIX/XXw., kiedy to styl na nowo przeżywał rozkwit, 'drugim biedermeierem’;

** istniała wyraźna różnica w projektach mebli wytwarzanych przez niemieckich i austriackich stolarzy; niemiecki biedermeier jest masywny, sztywny i zdecydowanie bardziej surowy, natomiast w austriackim możemy dostrzec więcej lżejszych, łukowatych i obłych form; najbardziej widoczne jest to w projektach krzeseł i foteli.