Okleina to fornir i obłóg stosowany do oklejania elementów z tarcicy i materiałów płytowych w meblach i innych wyrobach stolarskich w celu ich uszlachetnienia.
*Skład drewna ‚Zagłoba. Drewno egzotyczne’
Fornir (niem. sł. furnier) – to cienkie płaty uzyskiwane z cięcia rożnego rodzaju bali drewna, służące do oklinowania (fornirowania) głównie mebli; zazwyczaj mam ok 0,6-1 mm grubości. Fornir popularny stał się od XVIIw. (znany i używany już od Starożytności, głównie w postaci intarsji), od XIXw. dzięki Rewolucji Przemysłowej wytwarzany na masową skalę. Najczęściej spotykane rodzaje forniru używane w stolarstwie dawnym to odmiany orzecha, mahoniu, dębu, jesionu, palisandru, czereśni, brzozy…
Obłóg – to rodzajokleiny, tylko zdecydowanie grubszy (ok 1,5-4mm grubości); czasem możemy spotkać całe meble pokryte tylko obłogiem, wykonane najczęściej w malutkich warsztatach, gdzie z braku odpowiednich sprzętów fornir był cięty ręcznie na grubsze płaty(!); np. drewno dębowe i jesionowe, z uwagi na swoje rzadkie usłojenie, cięte były często właśnie w postaci obłogu, struktura takich liści była zdecydowanie mocniejsza i trwalsza.
Blind (niem. sł. ślepy) – to zazwyczaj grubszy obłóg stosowany jako podkład pod szlachetniejszy fornir (czyli cieńszą okleinę) , klejony poprzecznie do linij słoi desek konstrukcyjnych, by zapobiegać spękaniom i odkształcaniom się drewna; jako podkładu używano przeważnie obłogów (czasem też i cieńszych oklein) z gorszego gatunkowo drewna: topoli, buku, brzozy, tulipanowca itp.
*blind bukowy na blacie stołu przygotowany do końcowego fornirowania okleiną dębową
! przez bardzo długi czas do obróbki drewna używano wyłącznie ręcznych pił (w mniejszych warsztatach praktycznie do końca XIXw.), dopiero rozwój mechanizacji (od XVIIIw.) pozwolił na używanie pił mechanicznych oraz specjalnych maszyn do precyzyjnego cięcia drewna na cienkie arkusze.
