Fornir (niem. sł. furnier) – to cienkie płaty uzyskiwane z cięcia rożnego rodzaju bali drewna, służące do oklinowania (fornirowania) głównie mebli; dzielony jest na obłóg (grubszy) i najczęściej używaną w stolarstwie okleinę (ok 0,6-1 mm); fornir bardzo popularny stał się od XVIIw. (znany i używany już od Starożytności, głównie w postaci intarsji), od XIXw. dzięki Rewolucji Przemysłowej wytwarzany na masową skalę. Najczęściej spotykane rodzaje forniru używane w stolarstwie dawnym to odmiany orzecha, mahoniu, dębu, jesionu, palisandru, czereśni, brzozy…
Obłóg – to rodzaj forniru, tylko zdecydowanie grubszy (ok 2-4mm grubości); czasem możemy spotkać całe meble pokryte tylko obłogiem, wykonane najczęściej w malutkich warsztatach, gdzie z braku odpowiednich sprzętów fornir był cięty ręcznie na grubsze płaty(!); np. drewno dębowe i jesionowe, z uwagi na swoje rzadkie usłojenie, cięte były często właśnie w postaci obłogu, struktura takich liści była zdecydowanie mocniejsza i trwalsza.
Blind (niem. sł. ślepy) – to okleina służąca jako podkład pod fornir docelowy (szlachetniejszy), klejona poprzecznie do linij słoi desek konstrukcyjnych, by zapobiegać spękaniom i odkształcaniom się drewna; jako podkładu używano fornirów z gorszego gatunkowo drewna: topoli, buku, brzozy, tulipanowca itp, czasem też obłogu.
*blind bukowy na blacie stołu przygotowany do końcowego fornirowania okleiną dębową
! przez bardzo długi czas do obróbki drewna używano wyłącznie ręcznych pił (w mniejszych warsztatach praktycznie do końca XIXw.), dopiero rozwój mechanizacji (od XVIIIw.) pozwolił na używanie pił mechanicznych oraz specjalnych maszyn do precyzyjnego cięcia drewna na cienkie arkusze.
