Starych mebli czar ®

Jesteśmy już w ostatnim i chyba najtrudniejszym etapie renowacji mebla, czyli politurowaniu. Teraz każdy niemal ruch będzie miał decydujący wpływ na efekt końcowy… Wbrew wielu 'legendom’ nie jesteśmy w stanie dokładnie określić czasu wykańczania mebla, czyli tego ile warstw oraz ruchów gąbką będziemy musieli wykonać – sto czy więcej – by powierzchnia drewna stała się idealna. Wszystko zależy od stanu konkretnego mebla oraz politurownika który będzie się zajmował jego polerowaniem.

Tak wypolerowany mebel jest gotowy do składania…

Kolejną czynnością jest olejowanie drewna, dzięki czemu wydobędziemy jeszcze bardziej intensywniejszy i żywszy kolor jego usłojenia.

Po zaolejowaniu drewna a przed gruntowaniem politurą, retuszowane są wszystkie widoczne jeszcze przebarwienia i przetarcia (zazwyczaj używa się do tego bejcy spirytusowej w odpowiednim kolorze). Czynność taka może być jeszcze powtarzana przy pierwszych warstwach nakładania politury.

Po etapie olejowania i podbarwiania następuję gruntowanie całego mebla politurą szelakową. Pierwsze politurowanie może być wykonane przy użyciu pędzla, wszystkie kolejne warstwy będą nakładane już tylko i wyłącznie za pomocą tamponu.

Pierwszą czynnością było zdemontowanie wszystkich możliwych elementów takich jak drzwiczki, zawiasy, zamki, okucia, denka szuflad. Rozebranie mebla do szkieletu ułatwi czyszczenie powierzchni i dotarcie do istniejących uszkodzeń oraz dokładne poklejenie całej konstrukcji. W dalszych etapach prac pozwoli  też na idealne wypolerowanie poszczególnych fragmentów drewna.

Kolejną czynnością jest czyszczenie drewna oraz klejenie i uzupełnianie wszelkich ubytków. Do usuwania starej powłoki politury używa się przeważnie papieru ściernego o różnej grubości oraz specjalistycznych środków chemicznych które nie niszczą struktury drewna (okleiny). Większość prac wykonuje się ręcznie, tylko elementy konstrukcyjne takie jak plecy, środki, dna, czyści się przeważnie mechanicznie.

Ubytki i pęknięcia, w zależności od wielkości, wypełnia się szpachlą lub małymi kawałkami forniru robiąc tzw. wstawki i szpany.

Tak oczyszczony i wzmocniony mebel jest gotowy do dalszych prac, czyli olejowania i gruntowania politurą…

Tak jak pisałam wcześniej, renowacja to proces dość mocno skomplikowany a przy tym bardzo pracochłonny i czasochłonny. Składa się z kilku etapów z których każdy ma istotny wpływ na dalszy przebieg prac oraz decyduje o udanym efekcie końcowym. Ciężko jest to wszystko zobrazować tylko słowami i to jeszcze w jednym wpisie. Temat byłby wtedy albo bardzo ogólny i niekompletny, albo zbyt obszerny a przez to niezrozumiały i zagmatwany. Postanowiłam więc przybliżyć poszczególne etapy prac tworząc historię renowacji konkretnego mebla. Moimi 'modelami’ będą bufet oraz pomocnik, komplet oryginalnych egzemplarzy Art Deco z lat 30-tych XXw.

Słowem wstępu zacznę od krótkiego opisu mebli, by w kolejnych postach prezentować poszczególne etapy przeprowadzanej renowacji.

Bufet w stylu Art Deco z lat 30-tych XXw., kraj pochodzenia Polska (Dolny Śląsk),  okleinowany orzechem (front) i mahoniem (środek), konstrukcja sosna, czterodrzwiowy, dwukondygnacyjny: na blat nastawiana nadstawka z przeszkloną środkową częścią (w formie suwanych szybek) i parą szufladek. Mebel o typowych dla stylu Art Deco obłych i płynnych kształtach, model katalogowy. Oryginalny stan zachowania, nigdy wcześniej nie poddawany renowacji.

* * *

Pomocnik – barek w stylu Art Deco z lat 30-tych XXw., kraj pochodzenia Polska (Dolny Śląsk), okleinowany orzechem (front) i mahoniem (środek), konstrukcja sosna., dolna część w formie szafki z parą drzwiczek, górna dzielona na blat i dwie szufladki oraz szafkę z uchylnym blatem. Mebel o typowych dla stylu Art Deco obłych i płynnych kształtach, ale w wersji rzadko spotykanej, model katalogowy. Oryginalny stan zachowania, nigdy wcześniej nie poddawany renowacji.

Trwająca od paru już lat moda na meble w stylu Art Deco odmłodziła wiele projektów nie tylko z lat 20-30-tych, ale też i tych powstałych w pierwszych latach powojennych, m.in. z czasu rozkwitu czeskiego modernizmu.

Jindrich Halabala (1903-1978) – czeski projektant zaliczany do grona najwybitniejszych twórców okresu modernizmu.  Szczyt jego kariery przypadł na lata 30 i 40 XX w. kiedy to pracował  w renomowanej firmie UP Manufacturing Company w Brnie. Tam też stworzył swoje najbardziej popularne modele mebli, w tym słynny  fotel H-269, krzesło H-214 i stolik H-259, które stały się klasykami czeskiego modernizmu.

Halabala odegrał istotną rolę w przekształcaniu nie tylko czeskiego, ale i europejskiego przemysłu meblarskiego. Przyczynił się do rozpowszechnienia przemysłowej produkcji mebli i masowego rynku urządzania wnętrz, szeroko dostępnego, ale funkcjonalnego i estetycznego. Rozwinął linie mebli modułowych tworząc możliwości łączenia ze sobą pojedynczych egzemplarzy w jeden spójny zestaw. Taka wielofunkcyjność pozwalała na wyposażenie całego mieszkania lub biura jednym typem mebli, co zwłaszcza w latach 50 i 60-tych było szalenie popularne.

Nowoczesny i uniwersalny charakter mebli Halabali sprawił, że nie straciły one na popularności i obecnie cieszą się bardzo dużym zainteresowaniem. Największy popyt jest na stoliki, krzesła i fotele z giętego z drewna oraz metalowych rurek, które z uwagi na swój ponadczasowy i estetyczny design, doskonale wpisują się w wystrój współczesnych wnętrz.

Mimo pierwotnej, seryjnej produkcji oryginalne egzemplarze są coraz trudniejsze do znalezienia. Te najciekawsze  modele są na nowo produkowane przez licencjonowane czeskie firmy designerskie.